Mijn eerste kennismaking met Slovenié was met de clubtrip in september vorig jaar. Na een paar dagen wist ik het toen al. Hier kom ik vast wel weer terug. 25 mei des morgens om zeven uur was het zover. Met de caravan en in gezelschap van visvriend Arie 'en route'. 1200 km.is wel een heel eind, maar met een beetje doorkachelen kwamen we de eerste dag al aardig in de buurt en de volgende dag om half twee op de camping. Wat een weelde! De caravan stond op nog geen tien meter van de oever van de Sava Bohinjka in een verschrikkelijk mooi landschap en qua natuurschoon was het elke dag weer genieten.

Maar ja we kwamen om te vissen en dus eerst zorgen voor de benodigde vergunning. Daar wachtte ons een tegenvaller.Was het in september nog zo dat vanaf de ingang van het Meer van Bohinj tot vlak bij Bled met één en dezelfde vergunning gevist kon worden, nu was het Meer één deel en de rivier gesplits in twee delen.Het laten vissen is daar big-business. Ook de controle is heel intensief en gebeurt je soms wel drie keer op een dag. Zo stonden we eens in het midden van de rivier en aan de overkant van de diepe, zeer snel stromende geul de controleur. We konden slechts bij elkaar komen via een brug een eind verderop.

Hij gebaarde ons echter de kaarten omhoog te houden en met de verrekijker werd toen de geldigheid vastgesteld. Je moet er maar opkomen. Er werd in die drie weken door ons veel en ook grote vis gevangen. Het meest door Arie, maar die had zich dan ook op het vissen beter voorbereid dan ik. Voor mij is ook het randgebeuren van zo'n vakantie erg belangrijk. Zo heb ik er dus wat vistijd afgesnoept om ook nog wat van dit schiterrende land te zien. Leuke voorvallen? Wat te denken dat Arie op een keer een grote forel ving en in de bek van dat beest ook nog de vlieg aantrof die hij de dag ervoor aan hem had verspeeld. Hij bracht de vlieg dus netjes terug.

Dat er langs de rivier veel bomen staan is bij het werpen wel lastig en zo gebeurde het dat mijn vlieg weer eens boven in de takken belandde.Niet bij te komen.Dan maar een flinke ruk aan de lijn. Gauw gekeken of de vlieg er nog aan zat. Gelukkig was dat het geval. Maar aan mijn vlieg zat nog een tweede, die dus al langer in de de boom had gezeten.Zo kun je dus ook je vliegendoos aanvullen. Vaak stonden we bij elkaar in de buurt. Zo ook die keer dat Arie weer eens een grote stond binnen te halen. Hij was al een poosje aan het drillen toen de forel vlak voor mij aan de oppervlakte verscheen. Ik wist niet wat ik zag, een monster met aan de zijkant van z'n bek links en rechts een grote knobbel. Voor ik het goed kon zien was het beest al weer in de diepte verdwenen.

Even later slaagde Arie er in de vis tot vlak bij hem te krijgen en zag toen tot zijn spijt de grote forel er vandoor gaan Wat hem restte was een forel van ±15 cm, die deerlijk gehavend was door het gebit van z'n grote broer die hem meer dan 10 minuten had vastgehouden. Voor deze dus geen survival. Dat is dus ook die mooie natuur: eten en gegeten worden. En tot slot de "Hatch". Dat moet je als vliegvisser toch minstens één keer hebben meegemaakt. Wij zorgden ervoor 's avonds om half negen in het water te staan en omstreeks kwart voor negen begon het water te leven. Honderden, ja misschien wel duizenden larven verkozen hun tijdelijk onderkomen te verlaten om eindelijk te gaan vliegen en zorgen voor het nageslacht.

Maar in die korte spanne tijds tussen de bodem en de ontplooing tot vlieg zijn ze het meest kwetsbaar voor hun vijand: de vis. Die kwamen in grote getale in actie en het water begon dan te kolken. Overal zagen we forellen uit het water springen, om al happend en snappend hun buik vol te vreten. De overvloed aan voedsel is dan zo groot dat jouw vlieg weinig kans maakt gepakt te worden. Eerst als het weer wat rustiger werd had je kans nog wat binnen te halen. Maar wat een belevenis! Aan alles komt echter een einde, dus ook aan deze drie weken. Maar met een geheugen vol leuke en fijne herinneringen weer huiswaarts. Volgens Arie De vakantie van z'n leven. Tenminste wat vissen betreft.