|
"Nee ik ben niet mensenschuw, sterker nog ik
bevind mij graag onder hen"
Met je belly boot door de grachten van Haarlem
peddelen, dat is vragen om aandacht.
Ach ja waarom ook niet. Nee ik kreeg weinig animo
op de vraag of er mensen waren die met me mee
wilden. Om een of andere reden lukte het de ander
niet om aan te sluiten.
Om de aandacht niet te veel op me te richten kies
ik voor de verticaal hengel. Ik ben bang als ik
met de vlieghengel aan het zwiepen ben midden
in de stad dat er al snel hulpdiensten onderweg
zijn.
Spullen gepakt, tasje achter op de fiets en op
naar het Spaarne.
Door een goede tip beland ik bij de molen de Adriaan
waar een oude trailer helling van vroeger uitkomst
biedt om geruisloos te water te gaan. Ik heb er
nog even aan gedacht om van de kademuur de nieuwe
gracht in te springen in de zwemhouding, handen
en benen gebogen. Maar ook dit trok mijn inziens
te veel bekijks. Bij de molen pak ik rustig mijn
spullen uit naast een nog leeg terras. Ik pomp
de boot op en een stem naast mij klinkt, gaaf
man wat een tof ding heb jij daar, wat ga je doen?
De overbuurman had mij gespot en voordat hij naar
het werk moest maakt hij een korte babbel en meldt
mij waar de snoek ligt die hij iedere week wel
een keer vangt. Ik luister aandachtig met de gedachte
dat hij zo moet werken en ik niet.
Om 9.00 laat ik mij gracieus achterwaarts van
de helling af gaan. Ik drijf. Links af over het
Spaarne tot de opening van de Burgwal. Ik tast
met precisie de bodem af opzoek naar een visje.
De dieptemeter vertelt mij de mooi plekjes. De
deuren van de aan het Spaarne gelegen woning gaan
open en een degelijke man, type oud geld spreek
mij aan met een dampende café latte, "wat ga jij
nou doen"? Ik denk aan 10 niet serieuse antwoorden
maar ik beperk me tot, "vissen"! Wat vang je daar
dan mee, nou met die boot niet zo veel, wel met
het stukje plastik aan het uiteinde van mijn lijn.
Na het wensen van geluk sluiten de openslaande
deuren. Ik peddel verder naar de Burgwal. Ook
daar verschillende vreemde blikken en opmerkingen,
he lekker het begint al te wennen. Voor de Burgwal
passeert een kano met 6 keurige dames. Zij leggen
de kano aan de steiger en stappen uit. Een dame
neemt het woord, "we komen hier voor de gezonken
boot in het Spaarne maar we treffen een half gezonken
man aan"! Daarna volgt het vragenvuur, hoe heet
dat, is dat nieuw, hoe kom je vooruit. De vriendelijke
dame legt uit dat haar zoon haar thuis niet geloofd
als ze verteld wat ze gezien heeft. En dan komt
het verzoek of ze een foto mag nemen. Natuurlijk,
ik manouvreer de boot naar mijn goede kant en
lach vriendelijk, klik, ik sta er mooi op. Dank,
dank en nogmaals dank en veel plezier. Ondertussen
heb ik genoeg blikken gevangen maar nog geen visjes.
Ik stuur mij de Bakenessergracht op en merk dat
hier maar anderhalve meter water staat. Ik peddel
door naar de Nieuwe Gracht. Hierbij passer ik
nog even een werkplek voor mensen met een beperking.
Deze hadden zich inmiddels op de gracht begeven
in het zonnetje wat doorgebroken was. Tussen het
groepje spot ik een aantal oude bekenden van me
vanuit mijn vakgebied. Ik moet mijn best doen
om te laten zien dat ik het ben, Steven. Ze herkennen
mij niet op deze manier. Na enig goed kijken vanaf
hun kant komt de herkenning. Ze zwaaien me met
zijn allen uit. Maar nog geen honderd meter verder
hoor ik een vrouw zeggen, "kijk een belly boot"!
Ik complimenteer haar voor de juiste benaming,
ze geeft aan dat ze dat die week had gezien bij
het TV programma klasgenoten. Een aantal meter
verder weer een kreet, "kijk schat moet je dit
zien"!, klinkt een nichterig toontje. En na weer
een uitleg komt het foto toestel uit de zak met
de inmiddels bekende vraag voor een kiekje. Ik
vroeg me af of deze vraag om de hoek bij het Begijnhof
ook wel eens wordt gesteld? Ik beland achter het
politie bureau de Koudenhorn en probeer me zo
min mogelijk verdacht voort te bewegen. Maar achter
mij worden de deuren van een grachtenpand geopend
en een jup van achter zijn bureau stelt zijn vragen.
Ik leg nog even uit dat ik op mijn tv (diepte
meter) ook de laatste beursuitslagen kan volgen.
Hij is verbaasd en zo laat ik hem achter. Ik sla
links af de Nieuwe Gracht op en maak me op voor
de eerste brug welke minder druk is als de tweede
brug die de stad en het station in verbinding
brengt. Al vanaf een meter of 50 word ik bij brug
1 gespot, een moeder en kind volgen mij als ik
de brug onderdoor ga en staan aan de andere zijde
als ik er weer onderuit kom. Hans Klok is er niets
bij. Bij de tweede drukke brug zie ik mensen van
ver al wijzen en ze nemen een leunende houding
aan op de brug. Het verschil is dat we hier vooral
de toeristen tegenkomen, de vraag voor een foto
wordt niet meer gesteld en ik beland vanaf meerdere
kanten op de gevoelige plaat. Ik probeer wel mijn
best te doen en neem verschillende poses aan.
Onder de brug vind ik rust en vis. Ik haak verschillende
leuke baarsen. Ik kruis heen en weer onder de
brug en krijg naast de vangsten verschillende
aanbeten. Ik neem een diepe hap lucht en peddel
weer richting het Spaarne. Voordat ik het Spaarne
op wil ontmoet ik een water collega in een zee
kano. Er was geen golfslag op zee dus hij koos
voor een rondje Haarlem. Hij was verbaast over
mijn opblaasbare stoel, dit was compleet nieuw
voor hem. We waren beide content om met dit prachtige
weer op het water te zitten. Nog even een foto
en we zwaaien samen nog even naar de juppen en
vervolgen onze weg. Vanuit de gracht sla ik rechts
af richting de molen waar mijn reis begon. Voor
de molen haak ik nog een baarsje en uit de enthousiaste
reacties bemerk ik dat het lege terras van de
ochtend gevuld is. Meer mensen hadden het idee
gekregen iets met de zon te gaan doen. In gedachten
oefen ik mijn techniek om zonder vallen uit het
water te komen. Ik weet dat de helling wat algen
bevat en ik moet er niet aan denken om voor het
terras onderuit te gaan. Ja ik houd van aandacht
maar er is een grens. Zonder enige hapering weet
ik mijzelf uit het water te brengen zoals een
hovercraft de kant op glijdt. Ik hoor nog net
geen applaus, wat mij toch iets tegenvalt. Op
het droge geef ik het terras klassikaal uitleg
van alles wat ze zien, ik ga nog even met de pet
rond en pak de boel in. Om 14.45 fiets ik terug
naar huis en geniet na van de heerlijke uurtjes
op het water en stiekem toch ook van de aandacht.
De Viskaleman.
|
|
|
